Geschiedenis

 Stukje geschiedenis over magnetiseren

Paracelsus wordt de meest vooraanstaande arts uit de 16de eeuw genoemd. Hij werd geboren in 1493 en stierf in 1541. In zijn korte leven wist hij veel kennis over geneeskunde, chemie en geologie te verzamelen. Hij reisde door heel Europa. Ondanks zijn vele studies kreeg hij weinig waardering voor zijn vooruitstrevende theorieën. Zelf zie hij dat hij zijn kennis aangaande de geneeskunde had verworven bij alchemisten, magiërs, kloosterlingen, artsen en heelmeesters. Na zijn dood kreeg hij pas de verdiende erkenning.  Veel van zijn uitspraken en theorieën werden door de wetenschap van tafel geveegd. Hij was een van de eerste die het lichaam als een verschijnsel zag. Levenskracht was de basis van leven. Wilskracht zorgde voor de opbouw en het in stand houden van het lichaam. De levenskracht kwam uit een onstoffelijk gebied.

Volgens Paraselsus was de medische wetenschap te verdelen in twee richtingen;

Een elementair deel en een intermediair deel.  Elementair wat op het stoffelijk lichaam betrekking had en intermediair  dat op het astrale lichaam betrekking had.

Bij astrale ziekte beval Paraselsus handoplegging aan. Toen het rationalisme in de 17de eeuw baan brak werd zijn theorie totaal nietig verklaart. Toch kende Paraselsus vele volgelingen. Wiliam Maxwell was er daar een van. In 1679 bracht deze  in Frankfurt een script uit aangaande  de medicina magnetica.

Dit script bevatten twaalf stellingen.

Drie ervan waren;

De ziel is niet gebonden aan de grenzen van het lichaam.

Deze handelt ook daarbuiten.

Elk lichaam zend stralen uit bestaande uit materiële elementen  en andere die dienen tot het overbrengen van de actie  van de ziel. Mesmer nam later deze theorie over. Nadat hij gestudeerd had aan de Jezuïeten-universiteiten van Dillingen en Ingolstadt ging hij geneeskunde studeren aan de universiteit van Wenen in 1759. In 1766 publiceerde hij een proefschrift met de titel De planetarum influxu in corpus humanum. Het beschreef de invloed van de maan en de planeten op het menselijk lichaam en de ontwikkeling van ziekten (medicinale astrologie) Hij promoveerde te Wenen in de geneeskunde en maakten samen met pastoor Hell een studie van de stralingen die van het menselijk lichaam worden uitgezonden.

Ook Mesmer was zijn tijd ver vooruit.

In 1774 gebruikte Mesmer een magneet om een “kunstmatige getij” in een patiënt op te wekken. Hij liet hen een ijzerhoudende vloeistof doorslikken en bracht dan magneten aan op verschillende delen van het lichaam. Zij meldde stromen van een mysterieuze vloeistof in haar lichaam te voelen en was gedurende verschillende uren van haar symptomen verlost. Mesmer geloofde niet dat de magneten op zich het heilzame effect hadden bewerkstelligd. Hij meende dat hij zelf het dierlijk magnetisme, dat hij in zijn eigen lichaam had opgeslagen, had overgedragen. Al snel stopte hij het gebruik van magneten als deel van zijn behandeling. Onder Mesmers volgelingen behoorde onder andere Amand Marc Jacques Chastenet, Marquis de Puységur (1751-1825), die het kunstmatig slaapwandelen onder invloed van hypnose ontdekte. Hij magnetiseerde op zijn landgoed vele zieken. Rond 1850 was magnetiseren een hot item in europa en Amerika. De theorieën over magnetiseren werden door artsen de hemel in geprezen.

Markies de Puysegur ontdekte somnambulisme. Zijn navolgers oefende zich in het bereiken van de zelfde toestand. Het magnetiseren werd vervangen door woorden, bewegingen en geluiden. Aanvankelijk waren het louter magnetiseurs die hypnotiseerde.

Baron Du Potet die in 1796 werd geboren startte zijn studie als magnetiseur op 20 jarige leeftijd. Hij werd aangemoedigd door Deleuze en Puysegur. Du potet had een afkeer van commercie. Hij gaf gratis lezingen en cursussen aan magnetiseurs. Hij was een onderzoeker in hart en nieren.

Als magnetiseur raakte hij de mensen niet aan en sprak geen woord. Zijn kennis haalde hij uit oude geschriften en geschiedenis boeken. Deze zelfstudie maakte hem tot een magiër. Voor hem was het de gedachte kracht waarmee de magnetische straling beïnvloed werd.

Hij gaf openlijk toe dat het onmogelijk was om op vaste uren te magnetiseren. Voor hem speelde vermoeidheid wel degelijk een rol bij het wel of niet goed kunnen functioneren als magnetiseur. Door de vele mensen die hij geholpen heeft en bestudeerd kwam hij tot de volgende conclusie. Het was alleen mogelijk iemand met magnetisme te genezen als deze persoon zelf genoeg levenskracht heeft. Met andere woorden; Als de zin om te leven niet of nauwelijks meer aanwezig is kun je deze persoon magnetiseren totdat je een ons weegt. De wil of het verlangen om beter te worden moet aanwezig zijn.

Een van zijn opvolgers was M.F.H. Durville, die tot een van de meest vooraanstaande magnetiseurs van de 20ste eeuw behoorde.

Eind 1893 opende hij de school voor heilmagnetisme.In 1895 werd deze als vrije universiteit erkend.

Al deze bovengenoemde magnetiseurs waren overtuigd van hun gaven en manier van behandelen. Ze deden het allemaal op hun eigen manier. Toch hadden ze een ding gemeen. Ze waren overtuigd van hun eigen kunnen! En met deze overtuiging hielpen ze op hun manier honderden mensen.